Ergonomisch verantwoord rocken, nu voor geld!

Nu de finalisten van Humo's Rock Rally bekend gemaakt zijn, kunnen de échte amateur-muzikanten hun vingerkootjes alvast soepel maken voor een volgende talentenjacht. Een ondoordringbare eeltlaag waar zelfs de scherpste gitaarsnaren mee bedwongen worden, is echter niet nodig. Zelfs kennis van noten is redundant. Voor deze competitie maken de deelnemers geen gebruik van echte gitaren, de trotse bezitter zijn van een plastieken Guitar Hero-replica volstaat om de jury omver te blazen.

Ondertussen zijn we al toe aan deeltje drie van het populaire rocksurrogaat Guitar Hero, beschikbaar voor zowat alle consoles. In plaats van snaren, staan er enkele ergonomisch geplaatste knoppen op het kunststof geval . Druk ze op exact het juiste moment in en hou het verschroeiende ritme aan, en Jimi Hendrix himself zal verbleken bij het magistrale geluid dat je zo uit je televisieluidsprekertjes perst. Lukt dit ietsje minder, zie je er uit als een spastisch kereltje dat op de salontafel wat op een speelgoedgitaartje staat te rammen.

Voor de beau monde van de virtuele muziekvirtuozen staat er op veertien maart (morgen al!) een nationale wedstrijd op touw. Vergeet Eurosong, vergeet de zomerfestivals, vergeet de Samson en Gert kerstshow, hiér zie je het échte talent aan het werk. Allen daarheen dus. De winnaar krijgt een fikse geldprijs!... die enkel in de organiserende winkelketen uitgegeven kan worden.

Oh ja, klein detail nog: de wedstrijd is in de VSA. Maar laat deze kink in de kabel (als je nog geen draadloze Guitar Hero-gitaar hebt) vooral de pret niet bederven.

Laat Lost liggen

Toen Steven Spielberg in 1982 Atari toestemming gaf om een game te distileren uit kaskraker E.T., kon de bebaarde man niet vermoeden welk onheil hij op ons los zou laten. Het was de allereerste keer dat een film de weg vond naar de spelconsoles, maar ook bijna de laatste. E.T. the videogame wordt aanzien als het slechtste spel van de Atari 2600, misschien zelfs als het slechtste spel ooit. Spielberg wrong de jonge game-industrie bijna de nek om toen hij zijn zielenkind voor twintig miljoen dollar verkocht aan Atari. Vijf miljoen exemplaren rolden er uit de fabrieken, één miljoen vonden een eigenaar. Maar quasi alle exemplaren werden terug naar de winkels gebracht wegens onspeelbaar. De mythe vertelt dat Atari er niet beter op wist dan de miljoenen cartridges te begraven in de woestijn van New Mexico. Zand erover dus.

De game-industrie overleefde die duistere tijd, en is vijfentwintig jaar later voortvarender dan ooit. Jammer genoeg zijn de inspiratieloze filmgames nog steeds alomtegenwoordig. Nu wordt ook de schat aan topseries regelmatig geplunderd door gameontwikkelaars. Onlangs was het de beurt aan Lost, de serie die ijsberen, tropische stranden, bunkers en een beminnelijke Evangeline Lilly op een succesvol hoopje gooit.

Het game doet de serie niet veel eer aan en verzandt al snel in de middelmatigheid. Terwijl de serie de heruitvinder van de cliffhanger is, mag het spel zich tot heruitvinder van de onzichtbare muren kronen. De nietsvermoedende fan die Lost in huis haalt, verwacht een grondige inspectieronde van het hele eiland, maar wordt onverbiddelijk in de richting gestuwd die de ontwikkelaars voor ogen hadden. De gameplay hangt als los zand aan elkaar. Keer op keer flesjes water en kokosnoten zoeken om deze te ruilen voor reepjes informatie is saai! De pogingen om het spel even spannend te maken als de serie zijn verdienstelijk, maar stranden al snel. Het enige opwindende zijn de tussenfilmpjes met indrukwekkend stemmenwerk en perfecte dubbelgangers van de echte acteurs. Maar een game koop je om te spelen, niet om te kijken. Verdoe je tijd dus niet en kijk gewoon de dvd’s nog eens.